wersja betaPolskie prawo reguluje amatorski połów ryb przy pomocy kuszy w dwóch rodzajach wód. Odrębne przepisy dotyczą Bałtyku oraz morskich wód wewnętrznych, a inne polskich wód śródlądowych.
W odniesieniu do łowiectwa w zbiornikach śródlądowych wymagane jest posiadanie karta łowiectwa podwodnego oraz zezwolenie uprawnionego do rybactwa na tych wodach. W przypadku wód śródlądowych będących własnością prywatną osób fizycznych, z obowiązku posiadania karty łowiectwa podwodnego zwolnione są osoby uprawiające amatorski połów ryb. Wystarczy jeżeli uzyskały one zezwolenie na połów od jego właściciela (nie dzierżawcy !).
W Bałtyku i morskich wodach wewnętrznych wymagane jest tylko pozwolenie tzw. Sportowe Zezwolenie Połowowe.
Kusze do łowiectwa podwodnego nie podlegają ustawie o broni i amunicji w przeciwieństwie do kusz cięciwowych, które wymagają pozwolenia , a procedura ubiegania się jest jak przy broni palnej. Interesujące nas kusze do podwodnych łowów nie wiążą się z jakimikolwiek pozwoleniami lub zgodami. Jednakże ich używanie lub jeżeli okoliczności wskazują na ich używanie bez odpowiednich uprawnień (karty łowiectwa podwodnego) oraz zezwolenia na połów w konkretnym zbiorniku wodnym od uprawnionego do rybactwa jest naruszeniem prawa i może zakończyć się grzywną min. 200 zł lub karą ograniczenia wolności. Poza tym, jest to zuchwałe kłusownictwo warte szczególnego potępienia.
Zarekwirowana kusza przez policję kłusownikom nad jeziorem Sztubin. (fot. Fot. Dariusz Brożek)
W celu wykluczenia niewłaściwej interpretacji definicji kuszy do amatorskiego połowu ryb przez funkcjonariuszy Policji i Państwowej Straży Rybackiej (takie sytuacje były częste z braku znajomości przepisów), Komisja Działalności Podwodnej przy ZG PTTK zwróciła się w grudniu 2000 roku do Komendy Głównej Policji o udzielenie informacji. Poniżej odpowiedź jaką otrzymała KDP, która jest również zamieszczona na stronie KDP PTTK.Tutaj.
KUSZA DO POLOWAŃ PODWODNYCH
Uprzejmie informujemy, że według informacji uzyskanych z Komendy Głównej Policji posiadanie kuszy do polowań podwodnych nie wymaga uzyskania pozwolenia właściwych organów Policji. Wynika to z treści art. 4 ust. 1 pkt 4 lit. b oraz art. 8 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. Nr 53, poz. 549), która nie pozwala na zdefiniowanie kuszy do polowań podwodnych jako broni w rozumieniu przepisów ustawy.
Szczegółowe przepisy dotyczące kuszy do łowiectwa podwodnego na śródlądziu zawiera Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 12 listopada 2001 r. w sprawie połowu ryb oraz warunków chowu, hodowli i połowu innych organizmów żyjących w wodzie Dz.U. 2001 nr 138 poz. 1559:
§ 3. 1. Amatorski połów ryb kuszą może uprawiać osoba posiadająca Kartę Łowiectwa Podwodnego, której wzór określa załącznik nr 2 do rozporządzenia.
2. Amatorski połów ryb kuszą uprawia się:
1. wyłącznie w porze dziennej: po upływie godziny od wschodu słońca, nie później jednak,niż na godzinę przed zachodem słońca;
2. kuszą napinaną siłą mięśni, miotającą harpun na uwięzi, który nie może mieć więcej niż 3 ostrza rozstawione w taki sposób, aby nie wykraczały poza obwód koła o średnicy 30 mm; konstrukcja harpuna powinna umożliwiać łatwe oddzielanie ostrza od jego trzonu;
3. w promieniu nie większym niż 50 m od ustawionego na powierzchni wody pływaka koloru żółtego o wyporności co najmniej 5 litrów; pływak ustawiany jest na czas połowu przez osobę dokonującą połowu ryb kuszą;
4. w taki sposób, aby kusza podczas napinania i zwalniania była w całości zanurzona w wodzie;
5. poza wyznaczonymi kąpieliskami.
W cytowanym rozporządzeniu definicja kuszy zawarta jest w § 3. 2. Siła miotająca harpun (strzałę) to wyłącznie siła mięśni ludzkich, która jest zmagazynowana w naciągu gumowym, sprężynowym lub w sprężonym ręcznie gazie w kuszy (pneumatycznie).
Niedopuszczalne jest stosowanie kusz miotających strzałę pirotechnicznym ładunkiem miotającym lub sprężonym gazem ze zbiornika wysokociśnieniowego. Kusza musi mieć na stałe połączenie ze strzałą. Ogranicza to zasięg urządzenia i chroni przed zgubieniem strzały w toni wody lub ucieczki ze strzałą postrzelonej ryby. Podczas przypadkowego strzału na powierzchni zbiornika wodnego, linka łącząca powinna zamortyzować i ograniczyć zasięg rażenia strzały. Niemniej jednak, mała gęstość powietrza nie wyhamuje energii strzały tak skutecznie, jak woda. Czyni to jej zasięg na powierzchni o wiele większy, niż w wodzie. W pewnych przypadkach linka łącząca strzałę z kuszą może zadziałać jak amortyzator i spowodować powrót strzały w przeciwnym kierunku do strzału, co nierzadko kończyło się zranieniem strzelającego. Opisaną sytuację reguluje ww. rozporządzenie, które wyraźnie nakazuje, by kusza podczas napinania i zwalniania była w całości zanurzona w wodzie.
Tylko tego rodzaju groty mogą być używane do polowań w polskich wodach.
Prawo polskie dopuszcza stosowanie strzały zakończonej pojedynczym ostrzem lub wielozębem. Maksymalnie jest dopuszczalny trójząb (3 ostrza) o rozstawie ostrzy nie wykraczającym poza obwód koła o średnicy 30 mm. Punkt 2 § 3. 2. zawiera zapis na temat konieczności łatwego oddzielania ostrza od jego trzonu strzały. W przypadku kusz pneumatycznych jest to powszechnie stosowane rozwiązanie ze względu na większą średnicę strzały, niż w konstrukcjach z naciągiem gumowym. Gumówki posiadają standardowo mniejsze średnice strzał zakończonych pojedynczym ostrzem z odchylaną zapadką i nie posiadają oddzielanych ostrz. Zastosowanie połączeń gwintowych miedzy ostrzem, a trzonem bardzo by osłabiało wytrzymałość strzały. Takie rozwiązanie z punktu prawnego jest niedoskonałe. Jest to duży defekt tego aktu, nie mającego odzwierciedlenia w życiu. Jest jednak furtka w tym przepisie. W trakcie kontrolach jest często lekceważony przez sprawdzających – zwracam uwagę na słowo użyte w rozporządzeniu - „powinno”, a nie - „musi”.
Do amatorskiego połowu ryb w Bałtyku i morskich wodach wewnętrznych wymagane jest tylko pozwolenie tzw. Sportowe Zezwolenie Połowowe (nie potrzeba posiadać Karty Łowiectwa Podwodnego). Przepisy zawarte w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 9 lipca 2004 r. w sprawie szczegółowego sposobu i warunków prowadzenia połowów w celach sportowo-rekreacyjnych oraz wzorów sportowych zezwoleń połowowych:Dz.U. 2004 nr 164 poz. 1725
§ 7. Połowy kuszą są prowadzone:
1. kuszą z naciągiem gumowym, sprężynowym lub pneumatycznym, miotającą harpun na uwięzi, który nie może mieć więcej niż 3 ostrza rozstawione w taki sposób, aby nie wykraczały poza obwód koła o średnicy 30 mm, a konstrukcja harpuna powinna umożliwiać łatwe oddzielenie ostrza od jego trzonu;
2. w taki sposób, aby kusza podczas napinania i zwalniania była w całości zanurzona w wodzie;
3. bez używania sprzętu służącego do oddychania pod wodą;
4. wyłącznie w porze dziennej – po upływie godziny od wschodu słońca, nie później jednak niż na godzinę przed zachodem słońca;
5. w promieniu nie większym niż 50 m od ustawionego na powierzchni wody pływaka koloru pomarańczowego o wyporności co najmniej 5 litrów, pływak jest ustawiany na czas połowów przez osobę prowadzącą połowy kuszą;
6. w odległości nie mniejszej niż 100 m od wystawionych w wodzie narzędzi połowowych;
7. w odległości nie mniejszej niż 100 m od granic obwodu ochronnego, w którym obowiązuje zakaz poławiania wszystkich gatunków ryb;
8. w odległości nie mniejszej niż 100 m od kąpieliska.
Te rozporządzenie posiada bardziej precyzyjne określenie dotyczące konstrukcji kuszy, popranego – pomarańczowego koloru boi( pływaka), oraz podania precyzyjnej odległości od miejsc w których nie można dokonywać amatorskiego połowu ryb przy pomocy kusz.
Artykuł ten nie wyczerpuje wszystkich zagadnień prawnych związanych z łowiectwem podwodnym na terenie Polski. Aby je zgłębić i poznać najlepiej odbyć kurs na Kartę Łowiectwa Podwodnego. Jednym z pierwszych paneli kursu to wybrane regulacje prawne z zakresu uprawiania łowiectwa podwodnego na wodach śródlądowych w Polsce. Zainteresowanych szczegółami odsyłam do artykułu. Jak, gdzie i za ile można zdać egzamin na Kartę Łowiectwa Podwodnego.
W Bałtyku i morskich wodach wewnętrznych wymagane jest tylko pozwolenie tzw. Sportowe Zezwolenie Połowowe.
Kusze do łowiectwa podwodnego nie podlegają ustawie o broni i amunicji w przeciwieństwie do kusz cięciwowych, które wymagają pozwolenia , a procedura ubiegania się jest jak przy broni palnej. Interesujące nas kusze do podwodnych łowów nie wiążą się z jakimikolwiek pozwoleniami lub zgodami. Jednakże ich używanie lub jeżeli okoliczności wskazują na ich używanie bez odpowiednich uprawnień (karty łowiectwa podwodnego) oraz zezwolenia na połów w konkretnym zbiorniku wodnym od uprawnionego do rybactwa jest naruszeniem prawa i może zakończyć się grzywną min. 200 zł lub karą ograniczenia wolności. Poza tym, jest to zuchwałe kłusownictwo warte szczególnego potępienia.
Zarekwirowana kusza przez policję kłusownikom nad jeziorem Sztubin. (fot. Fot. Dariusz Brożek)
W celu wykluczenia niewłaściwej interpretacji definicji kuszy do amatorskiego połowu ryb przez funkcjonariuszy Policji i Państwowej Straży Rybackiej (takie sytuacje były częste z braku znajomości przepisów), Komisja Działalności Podwodnej przy ZG PTTK zwróciła się w grudniu 2000 roku do Komendy Głównej Policji o udzielenie informacji. Poniżej odpowiedź jaką otrzymała KDP, która jest również zamieszczona na stronie KDP PTTK.Tutaj.
KUSZA DO POLOWAŃ PODWODNYCH
Uprzejmie informujemy, że według informacji uzyskanych z Komendy Głównej Policji posiadanie kuszy do polowań podwodnych nie wymaga uzyskania pozwolenia właściwych organów Policji. Wynika to z treści art. 4 ust. 1 pkt 4 lit. b oraz art. 8 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. Nr 53, poz. 549), która nie pozwala na zdefiniowanie kuszy do polowań podwodnych jako broni w rozumieniu przepisów ustawy.
Szczegółowe przepisy dotyczące kuszy do łowiectwa podwodnego na śródlądziu zawiera Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 12 listopada 2001 r. w sprawie połowu ryb oraz warunków chowu, hodowli i połowu innych organizmów żyjących w wodzie Dz.U. 2001 nr 138 poz. 1559:
§ 3. 1. Amatorski połów ryb kuszą może uprawiać osoba posiadająca Kartę Łowiectwa Podwodnego, której wzór określa załącznik nr 2 do rozporządzenia.
2. Amatorski połów ryb kuszą uprawia się:
1. wyłącznie w porze dziennej: po upływie godziny od wschodu słońca, nie później jednak,niż na godzinę przed zachodem słońca;
2. kuszą napinaną siłą mięśni, miotającą harpun na uwięzi, który nie może mieć więcej niż 3 ostrza rozstawione w taki sposób, aby nie wykraczały poza obwód koła o średnicy 30 mm; konstrukcja harpuna powinna umożliwiać łatwe oddzielanie ostrza od jego trzonu;
3. w promieniu nie większym niż 50 m od ustawionego na powierzchni wody pływaka koloru żółtego o wyporności co najmniej 5 litrów; pływak ustawiany jest na czas połowu przez osobę dokonującą połowu ryb kuszą;
4. w taki sposób, aby kusza podczas napinania i zwalniania była w całości zanurzona w wodzie;
5. poza wyznaczonymi kąpieliskami.
W cytowanym rozporządzeniu definicja kuszy zawarta jest w § 3. 2. Siła miotająca harpun (strzałę) to wyłącznie siła mięśni ludzkich, która jest zmagazynowana w naciągu gumowym, sprężynowym lub w sprężonym ręcznie gazie w kuszy (pneumatycznie).
Niedopuszczalne jest stosowanie kusz miotających strzałę pirotechnicznym ładunkiem miotającym lub sprężonym gazem ze zbiornika wysokociśnieniowego. Kusza musi mieć na stałe połączenie ze strzałą. Ogranicza to zasięg urządzenia i chroni przed zgubieniem strzały w toni wody lub ucieczki ze strzałą postrzelonej ryby. Podczas przypadkowego strzału na powierzchni zbiornika wodnego, linka łącząca powinna zamortyzować i ograniczyć zasięg rażenia strzały. Niemniej jednak, mała gęstość powietrza nie wyhamuje energii strzały tak skutecznie, jak woda. Czyni to jej zasięg na powierzchni o wiele większy, niż w wodzie. W pewnych przypadkach linka łącząca strzałę z kuszą może zadziałać jak amortyzator i spowodować powrót strzały w przeciwnym kierunku do strzału, co nierzadko kończyło się zranieniem strzelającego. Opisaną sytuację reguluje ww. rozporządzenie, które wyraźnie nakazuje, by kusza podczas napinania i zwalniania była w całości zanurzona w wodzie.
Tylko tego rodzaju groty mogą być używane do polowań w polskich wodach.
Prawo polskie dopuszcza stosowanie strzały zakończonej pojedynczym ostrzem lub wielozębem. Maksymalnie jest dopuszczalny trójząb (3 ostrza) o rozstawie ostrzy nie wykraczającym poza obwód koła o średnicy 30 mm. Punkt 2 § 3. 2. zawiera zapis na temat konieczności łatwego oddzielania ostrza od jego trzonu strzały. W przypadku kusz pneumatycznych jest to powszechnie stosowane rozwiązanie ze względu na większą średnicę strzały, niż w konstrukcjach z naciągiem gumowym. Gumówki posiadają standardowo mniejsze średnice strzał zakończonych pojedynczym ostrzem z odchylaną zapadką i nie posiadają oddzielanych ostrz. Zastosowanie połączeń gwintowych miedzy ostrzem, a trzonem bardzo by osłabiało wytrzymałość strzały. Takie rozwiązanie z punktu prawnego jest niedoskonałe. Jest to duży defekt tego aktu, nie mającego odzwierciedlenia w życiu. Jest jednak furtka w tym przepisie. W trakcie kontrolach jest często lekceważony przez sprawdzających – zwracam uwagę na słowo użyte w rozporządzeniu - „powinno”, a nie - „musi”.
Do amatorskiego połowu ryb w Bałtyku i morskich wodach wewnętrznych wymagane jest tylko pozwolenie tzw. Sportowe Zezwolenie Połowowe (nie potrzeba posiadać Karty Łowiectwa Podwodnego). Przepisy zawarte w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 9 lipca 2004 r. w sprawie szczegółowego sposobu i warunków prowadzenia połowów w celach sportowo-rekreacyjnych oraz wzorów sportowych zezwoleń połowowych:Dz.U. 2004 nr 164 poz. 1725
§ 7. Połowy kuszą są prowadzone:
1. kuszą z naciągiem gumowym, sprężynowym lub pneumatycznym, miotającą harpun na uwięzi, który nie może mieć więcej niż 3 ostrza rozstawione w taki sposób, aby nie wykraczały poza obwód koła o średnicy 30 mm, a konstrukcja harpuna powinna umożliwiać łatwe oddzielenie ostrza od jego trzonu;
2. w taki sposób, aby kusza podczas napinania i zwalniania była w całości zanurzona w wodzie;
3. bez używania sprzętu służącego do oddychania pod wodą;
4. wyłącznie w porze dziennej – po upływie godziny od wschodu słońca, nie później jednak niż na godzinę przed zachodem słońca;
5. w promieniu nie większym niż 50 m od ustawionego na powierzchni wody pływaka koloru pomarańczowego o wyporności co najmniej 5 litrów, pływak jest ustawiany na czas połowów przez osobę prowadzącą połowy kuszą;
6. w odległości nie mniejszej niż 100 m od wystawionych w wodzie narzędzi połowowych;
7. w odległości nie mniejszej niż 100 m od granic obwodu ochronnego, w którym obowiązuje zakaz poławiania wszystkich gatunków ryb;
8. w odległości nie mniejszej niż 100 m od kąpieliska.
Te rozporządzenie posiada bardziej precyzyjne określenie dotyczące konstrukcji kuszy, popranego – pomarańczowego koloru boi( pływaka), oraz podania precyzyjnej odległości od miejsc w których nie można dokonywać amatorskiego połowu ryb przy pomocy kusz.
Artykuł ten nie wyczerpuje wszystkich zagadnień prawnych związanych z łowiectwem podwodnym na terenie Polski. Aby je zgłębić i poznać najlepiej odbyć kurs na Kartę Łowiectwa Podwodnego. Jednym z pierwszych paneli kursu to wybrane regulacje prawne z zakresu uprawiania łowiectwa podwodnego na wodach śródlądowych w Polsce. Zainteresowanych szczegółami odsyłam do artykułu. Jak, gdzie i za ile można zdać egzamin na Kartę Łowiectwa Podwodnego.