wersja betaPółka płetwonurka! Czyli, nie czytasz? To, nie idę z Tobą pod wodę! Cykl artykułów o autorach i książkach w języku polskim, tematycznie związanych z nurkowaniem. W tym odcinku przedstawimy najnowsze dzieło historyczne na temat pierwszego polskiego eksperymentu batynautycznego, autorstwa Kariny Kowalskiej.
„Meduza. Pierwszy polski projekt batynautyczny” – tak zatytułowana jest najnowsza, pachnąca jeszcze drukarską farbą, unikatowa pozycja wydana przez Muzeum Nurkowania w Warszawie - autorstwa Kariny Kowalskiej. Impulsem do powstania książki „Meduza” był organizowana konferencja przez Gdański Klub Płetwonurków Posejdon, działający przy Gdańskim Oddziale PTTK, we współpracy z Narodowym Muzeum Morskim w Gdańsku w ramach obchodów 50-lecia Eksperymentu Meduza.
„Meduza. Pierwszy polski projekt batynautyczny” to już czwarta książka wydana przez Muzeum Nurkowania. Nakłady wszystkich książek były bardzo mały. Na pewno nie będzie dodruków, bo Muzeum Nurkowania chce wydawać w przyszłym roku przede wszystkim nowe pozycje. Już niedługo będą to "białe kruki".
Historia habitatów „Meduza” to dokumentacja rozwoju polskiej batynautyki, której początek dały lektury doniesień prasowych, że francuscy pionierzy nurkowania swobodnego – Jacques Cousteau i współtowarzysze, ulegając urokowi podwodnego świata, zaczęli marzyć o stworzeniu „homo-aquaticus” oraz próbowali przenieść w przyszłości ludzi pod powierzchnię wody. Pomysłodawcą, projektantem oraz duszą całego polskiego programu podwodnych domków był, nieżyjący już, Antoni Dębski, oficer mechanik II klasy marynarki handlowej, starszy nurek, batynauta, członek klubu płetwonurków Posejdon z Gdańska, który marzenia o podwodnym domku ułatwiającym dłuższy pobyt nurków w „milczący świecie”, urzeczywistnił w 1967 roku.
Do powstania książki przyczyniło się wiele osób, które wzbogaciły publikację o ciekawe zdjęcia oraz wspomnienia z tych pionierskich lat. Wszystkie publikacje stworzone przez Muzeum Nurkowania są pięknie i starannie wydane. Konferencję historyczna z okazji 50-lecia Eksperymentu Meduza i premiera książki "Meduza" obyła się 16 listopada 2018 roku w w Narodowym Muzeum Morskim w Gdańsku na wyspie Ołowiance.
Pierwsza konstrukcja o nazwie "Meduza-1" została przetestowana w lipcu 1967 roku na wodach kaszubskiego Jeziora Kłodno. Dwóch płetwonurków- batynautów, a zarazem konstruktorów: Antoni Dębski i Aleksander Lassaud zanurzyło się w niej na głębokość 24 metrów, gdzie przebywali przez 79 godzin plus 17 godzin dekompresji. Była to bardzo prosta i spartańska konstrukcja, zbudowana społecznie z odpadków poprodukcyjnych. Posiadała wiele niedociągnięć. Przy wynurzaniu się po zakończonym sukcesem eksperymencie była obecna ekipa telewizyjna, przysporzyło to zespołowi płetwonurków z gdańskiego Posejdona rozgłosu w całym kraju. To ułatwiło też w przyszłości kontynuowanie pracy oraz przezwyciężenie barier natury biurokratycznej w budowie kolejnej, udoskonalonej konstrukcji.
Na prywatnej stronie internetowej kolegi Jerzego Kulińskiego - konstruktora i uczestnika eksperymentu "Meduza-2", można znaleźć dziesiątki wycinków prasowych i pamiątkowych zdjęć. Prestiżowym sukcesem eksperymentu „Meduza- 2” było zaproszenie kolegi Jerzego Kulińskiego na II Sympozjum Komitetu Naukowego CMAS (Confédération Mondiale des Activités Subaquatiques), które odbyło się w Hawanie. Tam też Jerzy Kuliński wygłosił referat, pokazał film z eksperymentu. Został wybrany Przewodniczącym Komisji Badań Podwodnych KN CMAS na dwie kolejne kadencje.
Poczynania grupki entuzjastów z klubu płetwonurków Posejdon z Gdańska zyskały zainteresowanie kierownictwa Przedsiębiorstwa Robót Czerpalnych. Uznano, że pomysł prób z kabiną Meduza II może znaleźć zastosowanie w pracach podwodnych PRCiP prowadzonych na zaporach w polskich hydroelektrowniach. Powstał zespół projektowy: technik Antoni Dębski, mgr inż. Jerzy Kuliński, mgr inż. Aleksander Lassaud. Habitat "Meduza-2" była nowatorską konstrukcją, służącą płetwonurkom i nurkom klasycznym do przebywania i pracy pod wodą przez okres wielu dni.
Osiągnięcia Polaków były na tyle imponujące i pionierskie w tamtych czasach, iż wzbudziły zainteresowanie firm zajmujących się komercyjną działalnością podwodną spoza "żelaznej kurtyny", takich jak niemiecki (wówczas zachodnioniemiecki) Drager czy japoński Nichimen Co. Mimo wszystko ówczesna władza nie zezwoliła na sprzedaż patentu. Po jego wygaśnięciu opracowana w Polsce technologia weszła do standardu długotrwałych prac podwodnych na dużych głębokościach na całym świecie.
Eksperyment morski przeprowadzono w wodach Zatoki Gdańskiej, w pobliżu cypla helskiego, na początku listopadza 1968 roku. Głównym celem prac była inwentaryzacja, znanego obecnie powszechnie nurkom bałtyckim, helskiego wraku „Trałowca” - eks niemieckiego pomocniczego okrętu „Munin”, zatopionego w marcu 1945 roku. Podwodna kabina „Meduza 2” została zwodowana 9 listopada do Bałtyku z pokładu holownika oceanicznego „Koral”. Została zakotwiczona w toni morskiej na głębokości 26 metrów, skąd trzy osobowa załoga: płetwonurkowie Antoni Dębski, Jerzy Kuliński i nurek klasyczny PRO Bogdan Bełdowski wychodzili codziennie do wraku "Trałowca" spoczywającego na dnie na głębokości 43 metrów. Batynuci osiągnęli maksymalnie w trakcie eksperymentu głębokość 54 metrów. Łączny czas pobytu pod wodą – to 157 godzin (7 dób), w tym 22,5 godziny przypadały na dekompresję.
Ekipa Antoniego Dębskiego przeprowadziła w późniejszych latach szereg wielu innych prac podwodnych z wykorzystaniem zmodernizowanej "Meduzy-2". Między innymi w ekspertyzach geologicznych przy budowie Portu Północnego. W 1979 roku od złomowania, ten zabytek polskiej batynautyki, uratowali członkowie Warszawskiego Klubu Płetwonurków. Po wielu pracach i wysiłkach „Meduza-2” ostatecznie stała się największym eksponatem Muzeum Nurkowania w Warszawie.
Wiedza, upór i duży nakład społecznej pracy członków Warszawskiego Klubu Płetwonurków uratował obiekt "Meduza-2" przed przetopienie w hucie. W imieniu polskiej braci nurkowej - wielkie za to dzięki !!!
Całą ta zawiłą, pełną entuzjazmu historię polskiej batynautyki, z wieloma dokumentami, szkicami i mało publikowanymi zdjęciami można poznać w książce „Meduza. Pierwszy polski projekt batynautyczny. Karina Kowalska, autorka , a zarazem kustosz i współtwórca założonego w 2006 roku Muzeum Nurkowania działającego w Warszawie, zebrała fakty dotyczące wszystkich projektów – Meduza I, Meduza II oraz Meduza II po modernizacji. Autorce i wydawcy udało się zrobić ładnie wydaną i wartościową pozycję książkową. Ze względu na mały nakład należny się spieszyć z zakupem.
Format książki : 21 cm x 21 cm,
- stron: 96
- okładka: miękka
- cena: 20 zł + koszty wysyłki
Zamówienia na książkę można składać wyłącznie na adresy e-mail:
office@muzeumnurkowania.pl
Dystrybucja wyłącznie drogą wysyłkową.
Autor: Paweł Laskowski
„Meduza. Pierwszy polski projekt batynautyczny” to już czwarta książka wydana przez Muzeum Nurkowania. Nakłady wszystkich książek były bardzo mały. Na pewno nie będzie dodruków, bo Muzeum Nurkowania chce wydawać w przyszłym roku przede wszystkim nowe pozycje. Już niedługo będą to "białe kruki".
Historia habitatów „Meduza” to dokumentacja rozwoju polskiej batynautyki, której początek dały lektury doniesień prasowych, że francuscy pionierzy nurkowania swobodnego – Jacques Cousteau i współtowarzysze, ulegając urokowi podwodnego świata, zaczęli marzyć o stworzeniu „homo-aquaticus” oraz próbowali przenieść w przyszłości ludzi pod powierzchnię wody. Pomysłodawcą, projektantem oraz duszą całego polskiego programu podwodnych domków był, nieżyjący już, Antoni Dębski, oficer mechanik II klasy marynarki handlowej, starszy nurek, batynauta, członek klubu płetwonurków Posejdon z Gdańska, który marzenia o podwodnym domku ułatwiającym dłuższy pobyt nurków w „milczący świecie”, urzeczywistnił w 1967 roku.
Do powstania książki przyczyniło się wiele osób, które wzbogaciły publikację o ciekawe zdjęcia oraz wspomnienia z tych pionierskich lat. Wszystkie publikacje stworzone przez Muzeum Nurkowania są pięknie i starannie wydane. Konferencję historyczna z okazji 50-lecia Eksperymentu Meduza i premiera książki "Meduza" obyła się 16 listopada 2018 roku w w Narodowym Muzeum Morskim w Gdańsku na wyspie Ołowiance.
Pierwsza konstrukcja o nazwie "Meduza-1" została przetestowana w lipcu 1967 roku na wodach kaszubskiego Jeziora Kłodno. Dwóch płetwonurków- batynautów, a zarazem konstruktorów: Antoni Dębski i Aleksander Lassaud zanurzyło się w niej na głębokość 24 metrów, gdzie przebywali przez 79 godzin plus 17 godzin dekompresji. Była to bardzo prosta i spartańska konstrukcja, zbudowana społecznie z odpadków poprodukcyjnych. Posiadała wiele niedociągnięć. Przy wynurzaniu się po zakończonym sukcesem eksperymencie była obecna ekipa telewizyjna, przysporzyło to zespołowi płetwonurków z gdańskiego Posejdona rozgłosu w całym kraju. To ułatwiło też w przyszłości kontynuowanie pracy oraz przezwyciężenie barier natury biurokratycznej w budowie kolejnej, udoskonalonej konstrukcji.
Na prywatnej stronie internetowej kolegi Jerzego Kulińskiego - konstruktora i uczestnika eksperymentu "Meduza-2", można znaleźć dziesiątki wycinków prasowych i pamiątkowych zdjęć. Prestiżowym sukcesem eksperymentu „Meduza- 2” było zaproszenie kolegi Jerzego Kulińskiego na II Sympozjum Komitetu Naukowego CMAS (Confédération Mondiale des Activités Subaquatiques), które odbyło się w Hawanie. Tam też Jerzy Kuliński wygłosił referat, pokazał film z eksperymentu. Został wybrany Przewodniczącym Komisji Badań Podwodnych KN CMAS na dwie kolejne kadencje.
Poczynania grupki entuzjastów z klubu płetwonurków Posejdon z Gdańska zyskały zainteresowanie kierownictwa Przedsiębiorstwa Robót Czerpalnych. Uznano, że pomysł prób z kabiną Meduza II może znaleźć zastosowanie w pracach podwodnych PRCiP prowadzonych na zaporach w polskich hydroelektrowniach. Powstał zespół projektowy: technik Antoni Dębski, mgr inż. Jerzy Kuliński, mgr inż. Aleksander Lassaud. Habitat "Meduza-2" była nowatorską konstrukcją, służącą płetwonurkom i nurkom klasycznym do przebywania i pracy pod wodą przez okres wielu dni.
Osiągnięcia Polaków były na tyle imponujące i pionierskie w tamtych czasach, iż wzbudziły zainteresowanie firm zajmujących się komercyjną działalnością podwodną spoza "żelaznej kurtyny", takich jak niemiecki (wówczas zachodnioniemiecki) Drager czy japoński Nichimen Co. Mimo wszystko ówczesna władza nie zezwoliła na sprzedaż patentu. Po jego wygaśnięciu opracowana w Polsce technologia weszła do standardu długotrwałych prac podwodnych na dużych głębokościach na całym świecie.
Eksperyment morski przeprowadzono w wodach Zatoki Gdańskiej, w pobliżu cypla helskiego, na początku listopadza 1968 roku. Głównym celem prac była inwentaryzacja, znanego obecnie powszechnie nurkom bałtyckim, helskiego wraku „Trałowca” - eks niemieckiego pomocniczego okrętu „Munin”, zatopionego w marcu 1945 roku. Podwodna kabina „Meduza 2” została zwodowana 9 listopada do Bałtyku z pokładu holownika oceanicznego „Koral”. Została zakotwiczona w toni morskiej na głębokości 26 metrów, skąd trzy osobowa załoga: płetwonurkowie Antoni Dębski, Jerzy Kuliński i nurek klasyczny PRO Bogdan Bełdowski wychodzili codziennie do wraku "Trałowca" spoczywającego na dnie na głębokości 43 metrów. Batynuci osiągnęli maksymalnie w trakcie eksperymentu głębokość 54 metrów. Łączny czas pobytu pod wodą – to 157 godzin (7 dób), w tym 22,5 godziny przypadały na dekompresję.
Ekipa Antoniego Dębskiego przeprowadziła w późniejszych latach szereg wielu innych prac podwodnych z wykorzystaniem zmodernizowanej "Meduzy-2". Między innymi w ekspertyzach geologicznych przy budowie Portu Północnego. W 1979 roku od złomowania, ten zabytek polskiej batynautyki, uratowali członkowie Warszawskiego Klubu Płetwonurków. Po wielu pracach i wysiłkach „Meduza-2” ostatecznie stała się największym eksponatem Muzeum Nurkowania w Warszawie.
Wiedza, upór i duży nakład społecznej pracy członków Warszawskiego Klubu Płetwonurków uratował obiekt "Meduza-2" przed przetopienie w hucie. W imieniu polskiej braci nurkowej - wielkie za to dzięki !!!
Całą ta zawiłą, pełną entuzjazmu historię polskiej batynautyki, z wieloma dokumentami, szkicami i mało publikowanymi zdjęciami można poznać w książce „Meduza. Pierwszy polski projekt batynautyczny. Karina Kowalska, autorka , a zarazem kustosz i współtwórca założonego w 2006 roku Muzeum Nurkowania działającego w Warszawie, zebrała fakty dotyczące wszystkich projektów – Meduza I, Meduza II oraz Meduza II po modernizacji. Autorce i wydawcy udało się zrobić ładnie wydaną i wartościową pozycję książkową. Ze względu na mały nakład należny się spieszyć z zakupem.
Format książki : 21 cm x 21 cm,
- stron: 96
- okładka: miękka
- cena: 20 zł + koszty wysyłki
Zamówienia na książkę można składać wyłącznie na adresy e-mail:
office@muzeumnurkowania.pl
Dystrybucja wyłącznie drogą wysyłkową.
Autor: Paweł Laskowski